Haberi gördüğümüzden beri içimizde tarifsiz bir sızı var. Üzgünüz, kızgınız. Her şeyin anlamını yitirdiği anlardan birini yaşıyoruz. Biliyoruz asistan hekimlerin 36 saat aralıksız çalıştığı nöbetlerin çıkışında direksiyonda dalması olağanlaştı. Bizi bu kadar üzen, kızdıran, kahreden şey kaybettiğimiz asistan arkadaşımızın acısı yanında her an o koltukta başka bir arkadaşımızın da olabileceğini bilmek. Tükendik artık. Gün aşırı nöbet tutan, nöbet çıkışı izin hakkı verilmeyen, ayda 10-15 nöbet tutan asistan hekimler tuttuğu nöbetlerin parasını dahi alamayan polikliniklerde, ameliyathanelerde, acil servislerde, yoğun bakımlarda çalışan asistan hekimler. Eğitim almak, bilimsel araştırma yapmayı öğrenmek için girdikleri üniversite ve eğitim araştırma hastanelerinde hizmet yükü altında ezilen, evine, sevdiklerine zaman ayıramayan asistan hekimler.    Hastalardan sözlü, fiziksel şiddet gören, tehdit edilen, aşağılanan asistan hekimler. Eğitim sürecinde mobbinge uğrayan asistan hekimler. Hasta muayene eden, yatıran, taburcu eden ama vizitte, poliklinikte, ameliyathane de eğitim verilmeyen asistan hekimler. Pandemide en ön safta hizmet veren; filyasyon yapan, örnek alan, COVID-19 yoğun bakımlarında çalışan asistan hekimleriz.Başhekimliklerin, dekanlıkların, rektörlerin izne layık görmediği, pandemi döneminde yapılan ödemeleri bile hak edemeyen asistan hekimler. Bir asistan meslektaşımızı daha 25 yaşında kaybettik. Acımızı kelimelerle ifade edemeyeceği kadar üzgünüz. Bu bir kaza değil cinayet! Defalarca eylem yapıldı. Nöbet ertesi izin hakkı için sosyal medyada, hastane önlerinde eylemler yapıldı. YÖK ile görüşüldü. Meclise gidildi. Meclis önünde basın açıklaması yapıldı, ancak. Hiç bir şey değişmedi. Asistan hekimler insanca koşullarda hekimlik yapmak istiyorlar. Eğitim almak, mobinge uğramamak, insanca koşullarda yaşamak yaşatmak istiyorlar Artık yeter! Duyun meslektaşlarımızın sesini…

Haberi gördüğümüzden beri içimizde tarifsiz bir sızı var. Üzgünüz, kızgınız. Her şeyin anlamını yitirdiği anlardan birini yaşıyoruz. Biliyoruz asistan hekimlerin 36 saat aralıksız çalıştığı nöbetlerin çıkışında direksiyonda dalması olağanlaştı. Bizi bu kadar üzen, kızdıran, kahreden şey kaybettiğimiz asistan arkadaşımızın acısı yanında her an o koltukta başka bir arkadaşımızın da olabileceğini bilmek. Tükendik artık.
Gün aşırı nöbet tutan, nöbet çıkışı izin hakkı verilmeyen, ayda 10-15 nöbet tutan asistan hekimler tuttuğu nöbetlerin parasını dahi alamayan polikliniklerde, ameliyathanelerde, acil servislerde, yoğun bakımlarda çalışan asistan hekimler.
Eğitim almak, bilimsel araştırma yapmayı öğrenmek için girdikleri üniversite ve eğitim araştırma hastanelerinde hizmet yükü altında ezilen, evine, sevdiklerine zaman ayıramayan asistan hekimler.    Hastalardan sözlü, fiziksel şiddet gören, tehdit edilen, aşağılanan asistan hekimler. Eğitim sürecinde mobbinge uğrayan asistan hekimler. Hasta muayene eden, yatıran, taburcu eden ama vizitte, poliklinikte, ameliyathane de eğitim verilmeyen asistan hekimler.
Pandemide en ön safta hizmet veren; filyasyon yapan, örnek alan, COVID-19 yoğun bakımlarında çalışan asistan hekimleriz.Başhekimliklerin, dekanlıkların, rektörlerin izne layık görmediği, pandemi döneminde yapılan ödemeleri bile hak edemeyen asistan hekimler.
Bir asistan meslektaşımızı daha 25 yaşında kaybettik. Acımızı kelimelerle ifade edemeyeceği kadar üzgünüz. Bu bir kaza değil cinayet! Defalarca eylem yapıldı. Nöbet ertesi izin hakkı için sosyal medyada, hastane önlerinde eylemler yapıldı. YÖK ile görüşüldü. Meclise gidildi. Meclis önünde basın açıklaması yapıldı, ancak. Hiç bir şey değişmedi.
Asistan hekimler insanca koşullarda hekimlik yapmak istiyorlar. Eğitim almak, mobinge uğramamak, insanca koşullarda yaşamak yaşatmak istiyorlar Artık yeter! Duyun meslektaşlarımızın sesini…